ماد-مریم بهرامی
شغل مامایی از جمله مشاغل سنتی است که از گذشته های دور توسط بانوان صورت می گرفته. اما امروزه کسانی که به طور آکادمیک در رشته مامایی تحصیل می کنند درک عمیق تری نسبت به مراحل زایمان و شرایط مادر و کودک دارند.
هر ساله پنجم ماه می مصادف با 15 اردیبهشت ماه از سوی سازمان بهداشت جهانی و کنفدراسیون بین‌المللی مامایی به نام روز جهانی ماما نام‌گذاری شده است. روز جهانی ماما برای اولین بار در سال 1980 پیشنهاد شد و سپس از سال 1992 به صورت رسمی، کنفدراسیون بین‌المللی مامایی در بیانیه‌ای خطاب به همه سازمان‌ها و نهادهای بین‌المللی مامایی، این روز را اعلام کرد. جمعیت مامایی ایران نیز از سال 1380 عضویت کنفدراسیون بین‌المللی ماماها را پذیرفته و فعالانه در کنگره‌های این کنفدراسیون شرکت کرده است. درحال حاضر 83 انجمن مامایی در بیش از 70 کشور جهان عضویت آن را دارند. این کنفدراسیون از سال 1957 با سازمان بهداشت جهانی ارتباط رسمی داشته و با یونیسف، بانک جهانی، فدراسیون بین‌المللی تنظیم خانواده، مجمع جمعیت و فدراسیون بین المللی زنان و مامایی همکاری نزدیک دارند.
قدمت رشته مامایی در ایران به 80 سال قبل بر می‌گردد. در سال 1313 در دانشگاه تهران تاسیس شد و سپس دانشکده پزشکی آن افتتاح شد. بعد از انقلاب فرهنگی در سال 1362 با نام مدرسه عالی مامایی شروع به کار کرد. در سال 1365 دانشکده‌های پرستاری و مامایی تاسیس شد که در حال حاضر در تربیت دانشجویان کارشناسی، کارشناسی ارشد مامایی و دکترای تخصصی ارائه خدمت می‌کنند. مامایی رشته کهنی است که از آغاز تولد بشر مفهوم پیدا کرد، اما امروز به یک حرفه و تلاش و حرکتی عالمانه، همراه با دانش امروز تبدیل شده است.
شعار روز جهانی ماما در سال گذشته با عنوان (صد سال پیشرفت، ماما حامی سلامت خانواده و حقوق زنان و کودکان) نام‌گذاری شده بود. با وجود جایگاه ویژه ماماها در تمامی کشور های پیشرفته اما اغلب ماماهای کشور از وضعیت شغلی خود رضایت ندارند در واقع علت این عدم رضایت نداشتن تعرفه های واقعی خدمات مامایی، عدم بکارگیری فارغ التحصیلان این رشته در بیمارستان ها ، نداشتن دسترسی به سیستم های نسخه نویسی الکترونیک که امروزه اساس اقدامات پزشکی و کار داروخانه ها است از جمله دلایل عدم رضایت می باشد. لازم به ذکر است که بکارگیری نیروهای حرفه ای این رشته در جایگاه کمکیار پزشک های متخصص زنان، قرار گیری آنها در رده پرستار، مراقب یا منشی با توجه به سختی این شغل پراسترس و با اهمیت از مهمترین چالش ها و مباحث بی توجهی وزارت علوم پزشکی به ماماها است.
در حال حاضر بیش از 47 هزار مامای فارغ‌التحصیل در کشور، حدود کمتر از 30 درصد در بخش‌های دولتی و خصوصی بکار گرفته شده‌اند.
چنانچه ماماها در حوزه بهداشت در برنامه‌های پزشک خانواده شهری و روستایی به خوبی در جایگاه بهداشتی درمانی بکارگیری شوند، سیستم ارجاع به سطوح تخصصی و بالاتر نیز به شیوه بهتری اجرا می‌شود و شاهد بهبود شاخص‌های سلامت مادران و کودکان در سطح ملی خواهیم بود.
تامین مالی و فکری این حرفه می تواند در بالابردن شاخص های بهبود در بسیاری از حوزه های بهداشت و درمان از جمله مراقبت از مادر و کودک، سلامت مادران باردار و تولد فرزندان سالم که آینده سازان این مملکت هستند بسیار تاثیر گذار خواهد بود. با توجه به اینکه یکی از سیاست های فعلی نظام تشویق فرزند آوری و حمایت از خانواده های در راستی جوانی جمعیت می باشد قطعا نقش ماماها بسیار تاثیر گذار و کارآمد خواهد بود
